Taki minimalizm nieco rzadziej gości na festiwalu Sacrum Profanum, jednak w tym roku sięgamy także po minimal w ujęciu rytmicznym z licznymi powtórzeniami – a dokładniej po holenderskie arcydzieło i jeden z najbardziej popularnych utworów XX wieku. Canto Ostinato Simeona ten Holta w nowym opracowaniu Chain Ensemble daje gwarancję transowych przeżyć dla publiczności i wykonawców.
Canto Ostinato to jedna z najpopularniejszych kompozycji holenderskich XX wieku. Napisana w 1976 roku przez Simeona ten Holta na 4 fortepiany – do dziś jest bardzo często wykonywana. Tajemnica jej popularności tkwi we wręcz obsesyjnie powtarzanych motywach, które utrzymane w tradycyjnej tonalności i w połączeniu z minimalistyczną repetycyjnością tworzą skazaną na sukces mieszankę. Ten Holt jest jednym z wielu twórców awangardy, który po wyczerpaniu drogi poszukiwania nowych technik i środków postanowił wrócić do harmonii. Nazwał to „tonalnością po śmierci tonalności”. Canto zgodnie z nazwą jest utworem melodyjnym, o medytacyjnym i relaksującym charakterze.
Drugim powodem sukcesu Canto Ostinato jest multiwersja. Istnieje niemal nieskończona liczba wariantów, w jakich można wykonać utwór, przede wszystkim poprzez zróżnicowanie instrumentalne (pewne warianty zasugerował sam ten Holt, można też dowolnie tworzyć własne), ale także czas trwania, który jest nielimitowany. Utwór składa się ze 106 kilkutaktowych sekwencji, których wykonanie zajmuje nieco ponad godzinę. Każdą komórkę muzycy mogą jednak powtórzyć nieokreśloną liczbę razy, stąd najdłuższe wykonanie trwało 24 godziny! Dodatkowo, muzycy mają swobodę artykulacyjną i dynamiczną. Za każdym razem mamy więc do czynienia nie tyle z różnymi wykonaniami, co właściwie nowymi wersjami tej samej kompozycji – różniącej się emocjami, kolorem i czasem trwania. Dlatego – choć dobrze znamy ten utwór – nie możemy się doczekać nowego opracowania Chain Ensemble!
Koncert współorganizowany z Towarzystwem im. Witolda Lutosławskiego.
16.00
Simeon ten Holt – Canto Ostinato (1976) 120′
Chain Ensemble
Andrzej Bauer – wiolonczela
Małgorzata Walentynowicz – instrumenty klawiszowe
Magdalena Kordylasińska-Pękala, Miłosz Pękala – instrumenty perkusyjne
Cezary Duchnowski – elektronika
Miejsce: Muzeum Manggha
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca
Koncert powstał we współorganizacji ze Stowarzyszeniem im. Witolda Lutosławskiego.
