Zeitkratzer jest zespołem solistów, którzy stanowią jego siłę. Zespół powstał w 1999, w jego skład wchodzi 9 muzyków, inżynier światła i inżynier dźwięku, zamieszkujący w różnych europejskich miastach od Amsterdamu przez Londyn po Oslo.

Spotykają się oni w Berlinie. zeitkratzer czerpie ze swoich muzyków – ich zaawansowanych i unikalnych metod grania, ich znajomości elektroniki i technologii, ich hybrydowego doświadczenia i zróżnicowanych zapleczy: muzyki nowoczesnej i improwizowanej, eksperymentalnego rocka i popu, noise’a, ambientu i muzyki folkowej. Do wyróżnień, które otrzymali pojedynczy członkowie zespołu zaliczają się: Niemiecka Nagroda Jazzowa (Gratkowski), wyróżnienie Kings College w Cambridge (Lukoszevieze), oraz zlecenia na kompozycje od francuskiego rządu (Friedl).

Zespół rzuca wyzwanie rozumianym w tradycyjnym sensie gatunkom muzycznym. Keiji Haino spotyka się z Karlheinzem Stockhausenem, Whitehouse, Terre Thaemlitz, Iannisem Xenakisem i Lou Reed. Czysta radość intensywnego dźwięku przekracza wszystkie granice i zbliża te gatunki muzyczne w złożonych teksturach dźwiękowych zeitkratzer. Ich muzyka stanowi wyzwanie zarówno dla kompozytorów, jak i laików.

zeitkratzer jest niezależny od instytucji muzycznych. Ensemble finansuje swoją działalność dzięki darmowym projektom i międzynarodowym koncertom. Ta wolność daje im możliwość budowania idiosynkratycznego i przełomowego repertuaru, który uczynił z nich zespół rozpoznawalny na całym świecie. Muzycy zeitkratzer pozostają wierni swoim przekonaniom i gustom, dzięki którym pozostają jednym z najbardziej wyjątkowych i twórczych ensembli na całym świecie. Do muzyków, którzy pracują z albo dla zeitkratzer zaliczają się Helmut Oehring, Keith Rowe, Radu Malfatti, Nicolas Collins, Jim O’Rourke, Merzbow, John Duncan, Pluramon aka Marcus Schmickler, Bernhard Guenter, Alvin Curran, Lee Ronaldo (Sonic Youth) i Elliott Sharp.

Muzycy z zeitkratzer, jak sami twierdzą, nie przejmują się utrzymaniem “czystości” muzyki nowoczesnej. Muzyka, w szczególności ta, nazywana nowoczesną rozwija się właśnie dzięki zanieczyszczeniom. Idea “czystego gustu” jako niezależnej kategorii estetycznej została przez Pierre’a Bourdieu zaklasyfikowana jako metoda budowania podziałów społecznych.