Ornette Coleman był jednym z czołowych zwolenników poszerzania wolności w muzyce, a jego album The Shape of Jazz to Come zgodnie z tytułem wyznaczył nowy kierunek i położył fundamenty pod rozwój free jazzu. Grupa Zeitkratzer wraz ze szwedzką wokalistką Mariam Wallentin dokonają odważnej interpretacji jazzowych standardów z pierwszych dekad istnienia gatunku. Kompromisów nie będzie - ich wykonań przede wszystkim się doświadcza. Muzycy stawiają na brzmienie i fakturę, tłumaczą na język amplifikowanych instrumentów kompozycje elektroniczne i noise. Teraz biorą na warsztat Cry Me a River czy Strange Fruit - znane wszystkim utwory, które we współczesnym ujęciu wciąż zachowują swój urok, ale też odkrywane są na nowo – w innym kontekście i formie. To radykalne podejście świata nowej muzyki do tradycyjnego jazzu. To także szansa na odkrycie znakomitych twórczyń jazzu, często niedocenionych, lub nieznanych, jak Mary Lou Williams, Sweet Emma Barrett, czy Geri Allen, których utwory zespół włączył do programu na prośbę festiwalu. Większość jazzu z tamtych lat, nawet jeśli znana z niezapomnianych kobiecych interpretacji, jak choćby Elli Fitzerald, była w istocie pisana przez mężczyzn. Stąd dla równego i pełnego obrazu wspólny wysiłek Reinholda Friedla i kuratora festiwalu w odnalezieniu pasujących do koncepcji kompozycji kobiet.