Na scenie muzycznej pojawia się wiele hybryd akustyczno-elektronicznych, lecz wiele z nich nie wykracza ponad przeciętność. Sukces Cabaret Contemporain wynika z faktu, że ta sfera brzmieniowa wymagała odświeżenia. Brzmienie zespołu – dalekie od typowych powiązań z muzyką taneczną oraz współczesną muzyką klasyczną – różni się od muzyki elektronicznej jedynie procesem twórczym. Takie podejście stanowiło podatny grunt dla twórczości, jaką zespół para się już od czterech lat.

Przez ten czas Cabaret Contemporain występował na imprezach muzycznych i festiwalach całego świata, doskonaląc charakterystyczny przekaz sceniczny i utrwalając własną tożsamość podczas występów jedynych w swoim rodzaju. Liczne projekty zespołu prezentowane na festiwalach Les Nuits Sonores i Days Off we Francji, w Rewire w Holandii czy Dancity i Expo 2015 we Włoszech propagowały brzmienie i oprawę wizualną muzyki elektronicznej w nowej formie: skrupulatnie opracowanej, ale zarazem fizycznej. Ta grupa pięciu muzyków, często nazywana „żywym rhythmboksem”, korzysta z instrumentów, które sama pieczołowicie preparuje. Skrzynka narzędziowa Cabaret Contemporain pełna jest śrubokrętów i słoików, za pomocą których muzycy modyfikują brzmienie gitary, perkusji, fortepianu i dwóch kontrabasów, uzyskując dźwięki wykraczające poza zwykłe możliwości tych instrumentów.

Ten maraton siły i zręczności konfrontuje obawy z mechaniczną dyscypliną i niespodziewanymi atakami improwizacji o precyzyjnej strukturze. Za każdym razem jest to wyjątkowe doświadczenie, przybierające nieoczekiwane kształty w zależności od nastroju chwili. Pod nadzorem inżyniera dźwięku (szóstego członka zespołu), gwałtowność interpretacji przypomina długie sety didżeja, jednak wykonanie jest nacechowane wytrzymałością prawdziwych instrumentalistów; tego typu podejście wywodzi się z minimalizmu, lecz ma siłę rażenia typową dla techno. Zespół występujący niekiedy w towarzystwie znanych postaci sceny elektro, m.in. Étienne’a Jaumeta (Zombie Zombie) czy Château Flight (Gilb’r i I:Cube z wytwórni Versatile), sięga podczas koncertów do źródeł, do pionierów, tak8ich jak Kraftwerk lub Terry Riley, oferując katalog ich transowych brzmień wykraczających poza zwykłe rozróżnienie człowiek/maszyna.

Oprócz intensywnych tras koncertowych, które uczyniły zespół Cabaret Contemporain prawdziwym fenomenem jeśli idzie o występy na żywo, członkowie znaleźli także czas na sześciomiesięczną pracę nad przełożeniem trzech lat muzycznego rozkwitu na materiał płytowy. W ten sposób powstał album o tej samej nazwie co grupa, zawierający oryginalny materiał, na który składa się siedem barwnych, szeleszczących utworów, o teksturze zmieszanej z rytmami, przy czym pochodzenie każdego z poszczególnych dźwięków jest nieoczywiste.

Nastroje wahają się pomiędzy groźnymi pulsacjami (La Biche), przebłyskami nostalgii (Love) i mgnieniami osobliwych dźwięków (The Sun Is Shining In The Dark Night). Jest w tym hipnoza i siła, kolory i dynamika muzyki dance; można tu zauważyć podobieństwa do twórczości Four Tet, Voices From The Lake, Brandt Bauer Frick, Jamesa Holdena lub Daphni/Caribou. Twórczość Cabaret Contemporain bliska jest tym skojarzeniom, dlatego też zespół podpisał kontrakt z elektroniczno-eksperymentalną berlińską wytwórnią M=Minimal (w dystrybucji niemieckiego giganta techno – wytwórni Kompakt), zaś singiel Une Des Deux został zremiksowany przez słynnego artystę sceny klubowej, Arnauda Rebotiniego.